Wat heerlijk om ook met kinderen te werken, je kan allerlei creatieve dingen doen. Of er gewoon op uittrekken om een wandeling te maken. Zo ontstaan er op een hele  natuurlijke manier gesprekken over situaties die toevallig lijken te ontstaan. In mijn beleving bestaat er geen toeval, het lijkt misschien toeval omdat wij alle lijntjes van  oorzaak en gevolg niet kunnen herleiden. Dat zou ons hoofd ook niet aankunnen. En het maakt het leven een onvoorspelbaar  avontuur. 

Zo liep ik met twee broertjes David 6 jaar en Jesse 8 jaar op een zonnige herfstdag door het  bos. Hun oudste broer was overleden toen hij 5 jaar oud was. David was toen nog een baby’tje, Jesse een peuter. We gaan wandelen naar de beek en ondertussen stokken zoeken en luisteren naar de wind. 

De Akker 

We lopen langs een akker waar maïs op heeft gestaan. De maïs is al geoogst en er liggen nog  wat achtergebleven maïskolven op de zwarte aarde. Jesse pakt een kolf en haalt de buitenste wat verdroogde blaadjes eraf. David roept: “Jesse, kijk er zitten twee lieveheersbeestjes onder het blaadje”. Jesse houdt de kolf vast David pakt ze eraf en maakt krampachtig een kommetje van zijn  handen zodat ze niet weg kunnen. 

Broers 

Ik hoor hem tegen Jesse zeggen: “ze zijn broers”. Wie, vraagt Jesse? “Nou de lieveheersbeestjes” antwoord David. We lopen een stuk verder en praten over hoe het is om broers te zijn. Dan zegt Jesse: “David waarom laat je ze niet vrij”? “Nou omdat ze broers zijn”: antwoord David.

Na een tijdje lopen zie ik aan hem dat het toch iets minder lekker loopt met twee handen op  elkaar als lieve heersbeest huisje. Jesse zegt bijna smekend: ” he David laat ze nu gaan ik vind het zielig”.  David: “maar ze horen bij elkaar”. Ik zeg niets, David treuzelt en blijft wat achter. 

Hij kijkt bedenkelijk en zijn gezicht wordt heel serieus en dan staat hij stil. 

Verbinding 

In de verte horen we het beekje. Dan haalt hij één hand weg en maakt zijn andere hand plat en steekt die voorzichtig iets de  lucht in. De twee lieveheersbeestjes blijven even zitten. En dan vliegen ze weg allebei een kant op. David zucht en zegt dan:” waar ze ook naartoe vliegen ze blijven altijd broers”. Hij veegt zijn handen af aan zijn broek. We slaan het pad in naar de beek en we maken bootjes van takjes en stokjes. Sommigen bootjes drijven zo goed dat we een stukje mee kunnen rennen.